Stare Miasto to najbardziej znana część Poznania, najstarsza dzielnica po Ostrowie Tumskim i Śródce, założona w 1253 roku na lewym brzegu Warty. Centralnym punktem zabytkowej dzielnicy staromiejskiej jest Stary Rynek na planie kwadratu, otoczony kamienicami z pięknymi fasadami, reprezentującymi styl od gotyku po klasycyzm. Większość domów z XV wieku, spalonych w 1945 roku, do lat 60. starannie odbudowywano z wojennych zniszczeń. Ich fasady pochodzą z XVI – XIX wieku, w sieniach zachowały się pozostałości gotyckie. Szczególnie w sezonie na Starym Rynku rojno jak w ulu. To jedno z ulubionych miejsc. Przyjezdni i miejscowi przesiadują w restauracyjnych ogródkach rozlokowanych pod parasolami kompanii piwnych, zaludniają szykowne sklepy i sale Muzeum Narodowego. Kto nie wie, jak spędzić czas udaje się po podpowiedź pod numer 59, gdzie w zabytkowej kamienicy Żupańskich, mieści się informacja turystyczna, a jej pracownicy uprzejmie dzielą się wiedzą na każdy temat. Ten, komu nie wystarczą informacje na miejscu lub pragnie gruntowniej zwiedzić miasto, indywidualnie lub grupowo – niezawodnie otrzyma przewodnika. Do najważniejszych zabytków Starego Rynku należy renesansowy ratusz, przez wieki siedziba władz miasta, z zachowanymi wczesnogotyckimi piwnicami. Po pożarze w 1536 roku, odbudowany w latach 1550-55 w stylu renesansu północnowłoskiego przez architekta Jana Baptystę Quadro, później kilkakrotnie restaurowany. Szczególnie okazała jest fasada wschodnia z półkolistymi arkadami w formie trójkondygnacyjnej loggi zwieńczonej attyką z trzema wieżami. Na bocznych ścianach i attyce umieszczono wizerunki władców Polski. Dekoracje malarskie stanowiły metaforę kodeksu postępowania i cnót, jakimi powinni być wierni urzędnicy i rajcy miejscy. Nad zegarem umieszczonym w fasadzie ukazują się w południe koziołki, popularny symbol miasta. Wieża ratuszowa ma 61 metrów wysokości, z jej szczytu rozlega się hejnał. Obecnie w ratuszu mieści się Muzeum Historii Miasta Poznania. Na pierwszym piętrze znajduje się reprezentacyjna Sala Odrodzenia, określana niekiedy jednym z najcenniejszych wnętrz renesansowych po północnej stronie Alp. Po południowej stronie ratusza zlokalizowane są domki budnicze z 1535 roku z podcieniami na słupach piaskowcowych. Przykład szeregowej zabudowy targowej. Zaopatrywali się tu mniej zamożni klienci, stąd dawniej zwano ją budami śledziowymi. Obecna nazwa nawiązuje do siedziby Bractwa Budników, która znajdowała się w kamienicy pod numerem 17, oznaczonej herbem skomponowanym z trzech palm i śledzia. Obok, charakterystyczny punkt spotkań poznaniaków, pręgierz z 1535 roku, barokowa fontanna Prozerpiny z roku 1766 i klasycystyczny budynek odwachu z 1784 roku, który użycza obecnie pomieszczeń Muzeum Powstania Wielkopolskiego. W renesansowym budynku dawnej wagi miejskiej, rozebranym w 1890 roku i odbudowanym w 1960, mieści się Pałac Ślubów. W kamienicy pod numerem 45 znajduje się Muzeum Instrumentów Muzycznych, prezentujące instrumenty ze wszystkich kontynentów. Po zachodniej stronie rynku, wyróżnia się pośród zabytkowych kamienic, pałac Działyńskich z końca XVIII wieku. W innych kamieniczkach wokół ratusza otwarto lokale gastronomiczne, rozrywkowe i usługowe. W sąsiedztwie Starego Rynku należy zwrócić uwagę na cenne zabytkowe budowle. Pałac Górków, własność magnackiej rodziny w XVI wieku, zbudowany w stylu renesansowym, z wewnętrznym dziedzińcem i krużgankami, na który prowadzi bogato zdobiony, kamienny portal. Obecnie pałac jest siedzibą Muzeum Archeologicznego, na dziedzińcu pałacu ustawiono obelisk faraona Ramzesa II świadczący o udziale poznańskich archeologów w badania starożytnej kultury egipskiej. Na południe od Starego Rynku wznosi się zbudowany w latach 1651-1701, kościół farny świętego Stanisława Biskupa o harmonijnej architekturze barokowej i bogato dekorowanych wnętrzach, jedna z najwspanialszych budowli barokowych w Polsce. Do kościoła przylega rozległy zespól dawnego kolegium jezuickiego z pierwszej połowie XVIII wieku, w którym jest siedziba Urzędu Miasta Poznania. We wnętrzach, przewodnicy turystyczni kierują uwagę zwiedzających na obrazy świętych ‒ założyciela zakonu jezuitów Ignacego Loyolę oraz Stanisława Kostkę, pierwszego polskiego jezuitę ogłoszonego świętym. Przytaczają również garść faktów z przeszłości. Na przykład epizod z 1806 roku, kiedy przebywał tu przez trzy tygodnie Napoleon Bonaparte, który w uczestniczył w uroczystej mszy świętej, zorganizowanej w rocznicę jego koronacji oraz zwycięskiej bitwy pod Austerlitz, oraz wydarzenie kulturalne z roku 1828 odnotowane w kronikach z racji koncertów Fryderyka Chopina. Opodal przy ulicy Wrocławskiej zachował się fragment muru obronnego ze strzelnicami. Na zachód od rynku, w sąsiedztwie Góry Przemysława, na trasie zwiedzania Poznania znajduje się kościół pod wezwaniem świętego Antoniego Padewskiego i klasztor franciszkanów, zbudowany w latach 1668-1730 o bogatym późnobarokowym wnętrzu z licznymi portretami staropolskimi. Kościół jest sanktuarium Matki Boskiej, której obraz wykonany przez franciszkanów Antoniego i Adama Swachów, umieszczono w drewnianym ołtarzu bocznym. Od strony ulicy Ludgardy prowadzi wejście do podziemi kościoła, w którym umieszczono makietę dawnego Poznania. Odbywającym się prezentacjom multimedialnym, towarzyszy komentarz historyczny. Na samym wzgórzu wznosił się zamek książęcy, z którego pozostała już tylko niewielka część, fragmentami zrekonstruowana. Mieści się w niej Muzeum Sztuk Użytkowych. Od kilku lat istnieją plany odbudowy całego zespołu zamkowego. Zamek zbudowano w okresie panowania Przemysła I lub jego syna Przemysła II, który pierwszy uczynił białego orła godłem państwa. Ten fakt upamiętnia tablica na froncie budowli. Między innymi w murach zamku miał miejsce hołd pruski złożony przez mistrza zakonu przed Janem Olbrachtem. W okolicach ulicy Wronieckiej zrekonstruowany został fragment dawnych murów obronnych otaczających cały obszar Starego Miasta. Pierwotnie o długości 1,7 tys. metrów. Rozmieszczono w nich cztery bramy wejściowe Wroniecką, Wielką, Wodną i Wrocławską oraz trzydzieści pięć baszt. Większą część murów rozebrano na początku XIX wieku. Przy murach od strony północnej znajdowała się dzielnica żydowska obejmująca okolice dzisiejszych ulic Żydowskiej, Szewskiej i Mokrej. Pozostałością dzielnicy żydowskiej jest neoromański budynek nowej synagogi z 1907 roku mogącej pomieścić około 1,2 tys. wiernych. W czasie ostatniej wojny hitlerowcy przekształcili go w pływalnię. Na miejscu fragmentów historycznych murów synagogi powstanie Centrum Judaizmu i Dialogu mieszczące Muzeum Historii Poznańskich Żydów, pomieszczenie modlitewne, salę Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata, salę koncertowo-teatralną i restaurację. Nieco dalej wznosi się Wzgórze świętego Wojciecha, miejsce dawnej osady książęcej. Usytuowana jest tu świątynia świętego Wojciecha, wymieniana w dokumencie z 1244 roku, odrestaurowana po zniszczeniach 1945 roku w postaci z XV, XVI wieku, nazywana „Skałką poznańską”. Posiada trzynawowe wnętrze, pseudohalowe z polichromią Antoniego Procajłowicza z 1912 roku, zachowane portrety trumienne i blachy herbowe z XVII i XVIII wieku, w bocznych ołtarzach cenne stare obrazy i część środkową wielkiego ołtarza w stylu późnogotyckiej szkoły Wita Stwosza. Spoczywają tu dr Karol Marcinkowski, znany XIX-wieczny lekarz, filantrop i wielki społecznik, zmarły w 1846 roku, Józef Wybicki, autor słów hymnu narodowego, pułkownik Andrzej Niegolewski, uczestnik szarży polskich szwoleżerów pod Somosierrą, kompozytorzy Feliks Nowowiejski i dr Heliodor Święcicki, założyciel i pierwszy rektor Uniwersytetu Poznańskiego. „Skałka poznańska” utworzona została na wzór krakowskiej Skałki, nazwa przyjęła się odkąd w 1923 roku, ksiądz Bolesław Kościelski, ówczesny proboszcz parafii świętego Wojciecha, przeniósł do kościoła prochy Karola Marcinkowskiego. Po przeciwnej stronie wzgórza wzniesiony został barokowy kościół świętego Józefa i klasztor Karmelitów Bosych. Zakon został skasowany przez władze pruskie w roku 1801, klasztor przeznaczono pod potrzeby wojskowe, świątynię zmieniono w kościół garnizonowy. Obiekt został zniszczony w okresie ostatniej wojny, następnie odbudowany, obecnie stanowi sanktuarium świętego Józefa. W kruchcie zwiedzający kościół przystają między innymi nad płytą pamiątkowa Mikołaja Skrzetuskiego, jednego z darczyńców kościoła, który posłużył Henrykowi Sienkiewiczowi za pierwowzór bohatera powieści „Ogniem i mieczem”, Jana Skrzetuskiego. W sąsiedztwie kościoła znajduje się, założony w 1808 roku, cmentarz starofarny, obecnie Cmentarz Zasłużonych Wielkopolan. Główna jego część z najstarszymi pomnikami nagrobnymi z 1810 roku, zlokalizowana została na szczycie. Na północnym stoku wzgórza dominuje okazały pomnik Armii Poznań, autorstwa profesor Anny Rodzińskiej przy współpracy rzeźbiarza, Juliana Boss-Gosławskiego i architekta, Józefa Iwańskiego. Okazały monument nawiązuje do bitwy nad Bzurą, toczonej od 9 do 16 września 1939 roku, największej bitwy Wojny Obronnej Polski, w której główną rolę odegrała Armia „Poznań”, dowodzona przez generała Tadeusza Kutrzebę. Artyści porównali polskie wojsko do delikatnych bagnetów przytłoczonych masywem hitlerowskich formacji militarnych. Jeszcze bardziej na północ wznosi się wzgórze nazywane Cytadelą z pozostałościami dawnej twierdzy zachód od starówki ukształtowało się późniejsze centrum współczesnego Poznania. Obok Góry Przemysława na uwagę turystów zasługuje, zlokalizowane przy ulicy Marcinkowskiego, Muzeum Narodowe z cennymi zbiorami obrazów Jacka Malczewskiego, Stanisława Wyspiańskiego, Jana Matejki, malarstwa europejskiego, głównie holenderskiego, włoskiego i hiszpańskiego, a także eksponatami sztuki sakralnej. Przy placu Wolności Biblioteka Raczyńskich, budynek klasycystyczny z 1829 roku, jeden z ładniejszych zabytków Poznania, jego kolumnada nawiązuje do wschodniej fasady Luwru. Stąd zdążając na południe, dochodzi się do ulicy Półwiejskiej, przy której znajduje się Stary Browar, potężna budowla z XIX wieku, po rewitalizacji przekształcona w nowoczesne centrum łączące funkcje handlowe, biznesowe i kulturalne. Organizowane są tu między innymi spektakle taneczne, operowe, wystawy, festiwale, pokazy filmowe. Nowoczesny i wielofunkcyjny zespół budynków, został wielokrotnie nagradzany w międzynarodowych konkursach architektonicznych. Charakterystyczną budowlą w rejonie placu Mickiewicza i ulicy Święty Marcin jest potężny Zamek Cesarski, zbudowany na początku XX wieku w stylu neoromańskim dla ostatniego cesarza niemieckiego i króla Prus Wilhelma II. Obecnie mieści Centrum Kultury Zamek, jest siedzibą różnych instytucji i organizacji kultury, stanowi też siedzibę muzeum Powstania Poznańskiego Czerwiec 1956. Niedaleko ustawiony został pomnik Poznańskiego Czerwca, w sąsiedztwie warte uwagi są również historyczne budynki Uniwersytetu Adama Mickiewicza.

W 2019 r. podejmowano działania mające na celu wdrażanie zasad zagospodarowania przestrzeni publicznej ulic Starego Miasta na podstawie Uchwały Rady Miasta Poznania o utworzeniu „Parku Kulturowego Stare Miasto”. Aby ułatwić przedsiębiorcom dostosowanie się do wymogów Uchwały organizowano spotkania konsultacyjne, udzielano indywidualnych porad, przygotowano ponad 50 wizualizacji, a także wydano ulotkę „Jak legalnie umieścić szyld na budynku w Parku Kulturowym?”. Wyznaczony pracownik Biura Miejskiego Konserwatora Zabytków regularnie bierze udział w kontrolach przeprowadzanych przez strażników miejskich Miasta Poznania. Pracownik ten jest w stałym kontakcie z właścicielami lokali w obrębie Parku Kulturowego, udziela im wsparcia merytorycznego, odpowiada na maile, telefony, umawia się na spotkania indywidualne. Park Kulturowy – czyli jak dbać o estetykę miasta? Zorganizowano także 2 spotkania Biura Miejskiego Konserwatora Zabytków z referatem Stare Miasto Straży Miejskiej Miasta Poznania, podczas których wraz z prezentacją dokumentacji zdjęciowej omawiano pojawiające się w poszczególnych przypadkach problemy. Przykłady dostosowania szyldów do wymogów uchwały, zdjęcia przed i po dostosowaniu arch. UMP Przedsiębiorcom wyróżniającym się w swoich działaniach reklamowych zgodnością z zasadami uchwały, wysoką dbałością o estetykę elewacji, aranżacji witryny oraz otoczenia lokalu wręczono certyfikaty Miejskiego Konserwatora Zabytków. W ramach podsumowania pierwszego pół roku obowiązywania zasad uchwały o Parku Kulturowym na Wolnym Dziedzińcu UMP zorganizowano wystawę zdjęć. Zaobserwowano duże zainteresowanie tematem parku kulturowego. W 2019 r. otrzymano wiele zapytań zarówno ze strony urzędów, jak i mieszkańców odnośnie funkcjonowania Parku Kulturowego Stare Miasto. Zmiany zachodzące na terenie objętym uchwałą są systematycznie relacjonowane profilu Parku Kulturowego na Facebooku: Więcej o Parku Kulturowym “Stare Miasto”

Obiekt PURO Poznań Stare Miasto usytuowany jest w samym sercu Poznania, 250 metrów od Starego Rynku. Do dyspozycji Gości jest restauracja z ogródkiem oraz centrum fitness.

Stare Miasto w Poznaniu chciano otoczyć w latach 60. XX wieku zielenią plantową – tak jak w Krakowie. Planu równoznacznego z wyburzeniem 1/6 zabudowy Starego Miasta nie udało się zrealizować. Sprawdź program Betlejem Poznańskiego na Placu Wolności i na Starym Rynku Powojenna odbudowa Poznańskie Stare Miasto znacznie ucierpiało w wyniku działań wojennych w latach 1939-1945. Szczególnie bolesne były walki w końcowym okresie II wojny światowej. Z tego względu pierwsze powojenne lata stały pod znakiem odbudowy. Nic dziwnego – w końcu ok. 55% zabudowy Starego Miasta legło w gruzach. Odbudowa Starego Rynku. Fot. Najwcześniej prace budowlane skończono na Starym Rynku i w bezpośrednim sąsiedztwie, gdzie – po przymusowym przejęciu gruntów przez państwo – podjęto decyzję o obniżeniu kamienic i punktowym wyburzeniu oficyn stojących w podwórkach. Przełom lat 50. i 60. XX wieku przyniósł nam zabudowę bloku śródrynkowego w formie modernistycznego budynku Arsenału. Ponadto dokończono remonty i przebudowy pojedynczych obiektów. Uważa się, że cykl odbudowy Starego Miasta wieńczy oddanie pałacu Gorków (dzisiaj ma w nim siedzibę Muzeum Archeologiczne) w 1967 roku. Czy wiesz, że w miejscu dzisiejszej Wartostrady planowano dwupasmówkę z wielkim węzłem drogowym? Przeczytaj o Trasie Piastowskiej! Stare Miasto po nowemu Prace nad przywróceniem normalnego funkcjonowania Starego Miasta nie miały się jednak zakończyć tylko na odbudowie. Uznano, że stworzone tutaj osiedle mieszkaniowe wymaga przystosowania do współczesnych realiów. Jakie one były? Z pewnością – podyktowane zachłyśnięciem się modernizmem. Stare Miasto – jak przystało na osiedle mieszkaniowe – miało zostać zatopione w zieleni. Tak samo, jak tonęły w niej blokowiska na Ratajach czy Winogradach. Zieleń miała przybrać formę plant, tak jak w Krakowie. Starano się przy tym pogodzić wyśrubowane normy dot. zacienienie z ciasną zabudową. Planty w Krakowie. Fot. Google Maps Dostrzeżono też problem braku żłobków, szkół, placówek medycznych czy punktów usługowych. Powoli rosnąca liczba samochodów nie była jeszcze dużym problemem, ale i to wzięto pod uwagę. W 1961 roku w Miejskiej Pracowni Urbanistycznej powstał projekt porządkowania kwartałów na Starym Mieście. Opracowała go Lidia Wejchert, projektantka znana z projektu Trasy Piekary. Projekt miał na celu stworzenie normalnych dla człowieka współczesnego warunków mieszkania, pracy, nauki i wypoczynku oraz normalne warunki dla współczesnego handlu Lidia Wejchert, 1961 Plan zagospodarowania Starego Miasta z lat 60. XX wieku. Źródło: Architektura i urbanistyka Poznania w XX wieku Zabudowa Co zakładał ten projekt? Przede wszystkim dążono do rozgęszczenia zabudowy. Oficyny w podwórzach, a nierzadko i całe kwartały zabudowy, miały zostać wyburzone i zamienione w tereny zielone. Ponadto kamienice zostałyby obniżone do maksymalnie trzech kondygnacji. Chciano całkowicie zlikwidować dawne podziały własnościowe, mury czy płoty w podwórkach. Założono wyburzenie 17% (1/6) zabudowy Starego Miasta, 444 mieszkań. Parkingi Główne ulice na Starym Mieście miały być asfaltowe (udało się wyasfaltować np. ulicę Żydowską i Wroniecką). Zaplanowano zbudowanie trzech parkingów: na Placu Wielkopolskim zamiast targowiska, przy Murnej/Koziej/Sierocej, przy Woźnej/Garbarach Powyższy projekt podsumowała Lidia Wejchert w następujący sposób: Maksymalne wydobycie charakteru i atmosfery ośrodka staromiejskiego bez rezygnowania ze stosowania nowych środków kształtowania przestrzeni Lidia Wejchert, 1961 Czytaj też: Docelowy plan zabudowy Sołacza Rekonstrukcja Czas zatem na zrekonstruowanie tego, do czego doprowadzić miały powyższe plany. Najpierw uważnie przyjrzyjmy się dzisiejszemu zdjęciu Starego Miasta. Zaznaczono na nim przebieg dawnych murów miejskich, wokół którego chciano utworzyć zieleń plantową. Zdjęcie Starego Miasta. Źródło: Geoportal Co widać na pierwszy rzut oka? Znaczące wyburzenia. Teren „na zewnątrz murów miejskich” chciano zamienić w poznańskie Planty. Największa degradacja czekała zabudowę na południu i wschodzie Starego Miasta. Cała zachodnia pierzeja ulicy Garbary miała zniknąć! Tutaj „schowano” rezerwę pod poszerzenie tej ulicy. Podobny los czekała także np. prawie cała północna pierzeja ul. Podgórnej. W rejonie ulicy Wszystkich Świętych i Za Bramką żaden budynek by się nie uchował przed rozbiórką. Uważni dostrzegą też wyburzone oficyny w wielu podwórkach – np. w rejonie ulicy Żydowskiej czy Masztalarskiej. Widać też trzy parkingi, w tym największy na Placu Wielkopolskim. Nieprzypadkowo zaznaczono obrysy murów miejskich. Otóż chciano je częściowo odsłonić i odtworzyć. Udało się to zrealizować głównie w rejonie ulicy Masztalarskiej i Małe Garbary przy skwerze Włodzimierza Dworzaczka. Wyburzono tam część kamienic w celu lepszego wyeksponowania pozostałości murów. Zdjęcie Starego Miasta po rekonstrukcji projektu z lat 60. XX wieku. Źródło: Geoportal Co zrealizowano? W kilku miejscach udało się wyburzyć kamienice. Część dziur w zabudowie udało się w ostatnim czasie zapełnić nowymi budynkami. To hotel Puro, biurowiec Za Bramką, budynek przy ul. Garbary między Wielką a Dominikańską i między Szewską a Dominikańską. Powstał też parking przy Murnej, ale jest on niepubliczny. W ostatnich latach przeprowadzono też prace konserwatorskie przy Masztalarskiej. Odnowiono i zrekonstruowano tam kolejne partie murów miejskich. Większość planu z lat 60. XX wieku pozostała tylko „na papierze”. Jego całkowita realizacja bez wątpienia znacząco zmieniłaby wygląd poznańskiego Starego Miasta. Film z porównaniem przed – po Dołącz do nas na Facebooku, Twitterze, Wykopie i Instagramie Gdy odwiedzisz już wszystkie miejsca, które warto zobaczyć w Poznaniu, czas zadbać o dobre miejsce noclegowe. Gdzie spać w Poznaniu? Polecane noclegi. Gdy będziesz szukał noclegu w Poznaniu, postaraj się zatrzymać jak najbliżej Starego Miasta. Zaoszczędzisz wtedy czas na dojazdy i będziesz mógł efektywniej zwiedzić miasto. Zapraszamy do skorzystania z bezpłatnego audioprzewodnika trasą Stare Miasto!Stary Rynek i jego okolice to jedno z najciekawszych miejsc do odwiedzania w Poznaniu. Piękny renesansowy ratusz, zabytkowe kamieniczki, urokliwe uliczki, wiele muzeów, knajpki, kawiarenki i spacerujący ludzie tworzą niepowtarzalny klimat tego miejsca. Stary Rynek to serce Poznania. Od wiosny do jesieni, otoczony kawiarnianymi ogródkami, tętni życiem do późnych godzin wieczornych. Tu także odbywa się wiele imprez, spektakli i Stary Rynek proponujemy wejść od ulicy Wielkiej, bo właśnie tutaj znajdowała się główna brama, którą do średniowiecznego Poznania wjeżdżali najważniejsi goście. Warto zwrócić uwagę na czerwoną kostkę brukową mniej więcej w połowie drogi do Starego Rynku, którą w Poznaniu oznacza się dawną linię murów miejskich. Dochodzimy do płyty Starego Rynku. Została ona wytyczona w 1253 r., kiedy lokowano Poznań na prawie niemieckim. Zgodnie z nim miało spełniać założenia średniowiecznego miasta idealnego. Centralny plac miasta został wytyczony na planie kwadratu o boku 141m. Z każdego z boków wychodziły 3 ulice, zaś na każdej pierzei przyrynkowej wytyczono pierwotnie 8 równych działek. Układ ten zresztą zachował się w znakomitej większości pierzei, które zabudowane są 8 nami wznosi się najpiękniejsza najpiękniejszy na północ od Alp renesansowy ratusz. To dzieło Jana Baptysty Quadro z Lugano z połowy XVI w. Monumentalna fasada frontowa z trzykondygnacyjną arkadową loggią jest zwieńczona wysoką ścianą attyki z trzema wieżami. Budynek był dawną siedzibą władz miasta. Najbardziej reprezentacyjną salą ratusza jest Sala Renesansowa (tzw. Wielka Sień) nakryta słynnym sklepieniem z 1555 r. Obecnie w ratuszu mieści się Muzeum Historii Miasta Poznania. W 1551 r. na ratuszu został zainstalowany zegar z koziołkami. Jego twórcą był Bartłomiej Wolf z Gubina. Codziennie, gdy zegar ratuszowy wybija godzinę dwunastą w południe, w wieżyczce nad zegarem umieszczonym we frontowej elewacji otwierają się drzwiczki i ukazują się dwa blaszane koziołki. Poruszane mechanizmem zegarowym trykają się rogami 12 razy. Z założeniem koziołków wiąże się legenda. Po wykonaniu zegara Bartłomiej Wolf postanowił pokazać go rajcom i wojewodzie poznańskiemu. Przygotowano ucztę, lecz z powodu nieuwagi kuchcika przygotowywany udziec sarni spłonął. Kuchcik ukradł wówczas dwa koziołki, by upiec je na rożnie, ale te uciekły na ratuszową wieżę. Przybyli goście zobaczyli je trykające się na gzymsie. Wówczas wojewoda polecił dołączyć do zegara jeszcze odpowiedni mechanizm z koziołkami. Obok ratusza wznoszą się kolorowe domki budnicze z charakterystycznymi podcieniami, w których niegdyś handlowano rybami, świecami i solą, oraz budynek dawnej Wagi Miejskiej, zrekonstruowany po wojnie wg pierwotnego projektu Quadro. Przed ratuszem stoi pręgierz - słup zwieńczony rzeźbą kata z mieczem w ręku, będący miejscem wymierzania kar. Spod ratusza kierujemy się w lewo, wzdłuż wschodniej pierzei rynku. Mijamy Muzeum Instrumentów Muzycznych, jedno z niewielu w Europie, by dotrzeć do tzw. kamienicy "Pod daszkiem". Z kamienicą związana jest legenda o pobycie króla Augusta II Mocnego. Bawiący się znakomicie w Poznaniu monarcha miał wypaść z okna podczas jednej z uczt i spaść prosto na charakterystyczny daszek, dzięki czemu ocalił życie. Umieszczona po lewej stronie wejścia kamienna tablica upamiętnia poziom wody podczas wielkiej powodzi z 1736 do południowo-wschodniego narożnika rynku kwartał zajmuje pałac Górków, wybudowany w połowie XVI w. Był jednym z najładniejszych renesansowych pałaców miejskich w Rzeczpospolitej. Luksusowy budynek ozdobiono ogrodem z sadzawką pełną ryb i fontanną na dachu. W wyniku zniszczeń wojennych budynek doszczętnie spłonął. Rekonstrukcja przywróciła mu formę, jaką miał po przebudowie w XVIII w. Pozostałością wystroju dawnej rezydencji jest oryginalny, bogato dekorowany renesansowy portal od strony ulicy Klasztornej, na którym odnajdziemy datę wybudowania pałacu. Wewnątrz mieści się obecnie Muzeum Archeologiczne, posiadające obok eksponatów ilustrujących dzieje Wielkopolski bogatą kolekcję zabytków sztuki egipskiej i nubijskiej. Na zachodniej ścianie muzeum wygląd średniowiecznego miasta ukazuje nam rycina wg widoku Brauna i Hogenberga z XVII w. To najstarszy znany wizerunek miasta. Widać na niej wyraźnie wyspę Ostrów Tumski z katedrą, mury miejskie z bramami czy nieistniejąca już dziś kolegiata św. Marii Magdaleny z wieżą mierzącą 90 ulicą Świętosławską docieramy do jednej z najokazalszych świątyń barokowych w Polsce - kościoła farnego pw. św. Stanisława. Imponujących rozmiarów wnętrze utrzymane jest w formach rzymskiego baroku. Budowa fary zajęła jezuitom 50 lat. Wnętrze kościoła zachwyca wielkością i bogactwem. Twórcą portalu w środowej części fasady oraz ołtarza głównego był Pompeo Ferrari. W centralnym punkcie sklepienia - na skrzyżowaniu nawy głównej i transeptu - znajduje się pseudokopuła wypełniona malowidłem iluzjonistycznym Stanisława Wróblewskiego. Jej wnętrze uzyskane jest środkami malarskimi dającymi złudzenie półkolistej czaszy. Dziełem znanego XIX-wiecznego artysty Fryderyka Ledegasta są ważące 230 ton organy, zachowane w prawie nienaruszonym stanie. Wracamy do rynku i przechodzimy do jego zachodniej pierzei mijając po drodze figurę Jana Nepomucena, mającego strzec przed powodzią. U wylotu ulicą Franciszkańskiej znajduje się późnobarokowy pałac Działyńskich. Został on zbudowany w latach 1773-87. Do wnętrza budowli prowadzą dwie bramy, przez które dawniej wjeżdżały powozy konne. Klasycystyczną fasadę wieńczy bogata dekoracja rzeźbiarska. Na attyce umieszczone są płaskorzeźby przedstawiające pochód triumfalny i ofiarny. Pośrodku zwraca uwagę rzeźba pelikana z rozpostartymi skrzydłami, symbolu ofiarności. Najpiękniejszym pomieszczeniem pałacu jest posiadająca wspaniały wystrój Sala Czerwona, będąca miejscem wielu prestiżowych spotkań. Można z niej wyjść na ozdobiony barokową balustradą balkon, zajmujący całą szerokość fasady. Nazwa sali pochodzi od koloru ścian, kontrastującego z bielą ozdobionego sztukateriami sufitu. W XIX w. pałac Działyńskich był centrum polskiego życia kulturalnego. Odbywały się tu koncerty, wykłady po polsku, wystawy. Naprzeciwko Pałacu Działyńskich stoi Odwach - wzniesiony w XVIII w. budynek dawnej straży miejskiej. Inicjatorem i fundatorem przedsięwzięcia był Kazimierz Raczyński, ówczesny starosta generalny Wielkopolski. Obecnie Odwach jest siedzibą Muzeum Powstania Wielkopolskiego 1918-1919. Obok Odwachu znajduje się budynek dawnej Wagi Miejskiej, zrekonstruowany po wojnie wg pierwotnego projektu Quadro. Spod odwachu ulicą Franciszkańską idziemy w górę, na niewielkie wzniesienie, nazwane górą Przemysła, na którym znajduje się pozostałość zamku królewskiego. Początki zamku sięgają czasów lokacji Poznania. Rezydował tu król Polski Przemysł II, zanim został zamordowany w 1296 r. przez Brandenburczyków. W czasach Kazimierza III Wielkiego był największym świeckim obiektem w kraju. W czasie odbudowy przeprowadzonej w latach 1959-64 podniesiono z ruin tylko gmach dawnego archiwum wzniesiony przez K. Raczyńskiego. Obecnie mieści się w nim Muzeum Sztuk Użytkowych. Naprzeciw zamku wznosi się późnobarokowy kościół Franciszkanów. Od ponad 300 lat w kościele znajduje się obraz Matki Boskiej w Cudy Wielmożnej, zwanej Panią Poznania. Idąc w dół ulicą Ludgardy mijamy po prawej stronie pozostałości dawnych murów miejskich. Po lewej stronie w podziemiach kościoła mieści się Makieta Dawnego Poznania. Możemy tam obejrzeć makietę Poznania z czasów piastowskich (ok. 1000 r.) oraz z czasów renesansowych (ok. XVI w.).Na rynek wracamy kierując się w lewo ulicą Paderewskiego.

WYROK W I M I E N I U RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 lipca 2023 roku Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym - Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Małgorzata Ziołecka Protokolant: prot. sąd. Katarzyna Szymczak przy udziale oskarżyciela publicznego sierżant Karoliny Dębskiej z Komisariatu Policji Poznań Grunwald w Poznaniu po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2023

Stare Miasto, wbrew swojej nazwie, nie jest najstarszą częścią Poznania. To część miasta lokacyjnego, budowanego od połowy XIII wieku, z zachowanym średniowiecznym planem urbanistycznym. Kamienice przebudowywano i odbudowywano po II wojnie światowej głównie w stylach renesansowym i barokowym. Niekwestionowaną perłą Starego Miasta jest Ratusz w swej XVI-wiecznej szacie, ze słynną wschodnią loggią i niesamowitą salą renesansową. Jednak tym, co przyciąga najwięcej gości przed fasadę Ratusza, są koziołki, bodące się na wieży codziennie w samo południe przy dźwiękach miejskiego hejnału. Dziś ratusz nie służy już radzie miasta, w jego wnętrzach posadowiło się Muzeum Historii Miasta Poznania. Przed ratuszem ustawiono już w średniowieczu dawny słup hańby, czyli pręgierz zwieńczony figurą kata, który od dawna nie służy do wykonywania kar. Dziś jest jednym z najpopularniejszych miejsc spotkań prawdziwych poznaniaków. Na Rynku znajdziemy także Wagę Miejską, służącą niegdyś jako urząd miar, studzienkę Bamberki upamiętniającą osadników z południa Niemiec czy niezwykle charakterystyczne domki budnicze, w miejscu których pierwotnie znajdował się targ rybny, a dziś jest to podstawowe miejsce sprzedaży pamiątek miejskich. W okalających rynek kamieniczkach niegdyś mieszkali bogaci kupcy, ale oprócz mieszczańskich kamienic, znajdziemy także reprezentacyjne pałace możnych – jak wspaniały pałac Działyńskich, który obecnie służy Polskiej Akademii Nauk czy pałac Górków będący siedzibą Muzeum Archeologicznego z wystawą początków państwowości oraz kolekcją starożytnego Egiptu, której chlubą są najprawdziwsze mumie i obelisk faraona Ramesa II. Warto zwrócić również uwagę na znajdujące się w kamieniczkach muzea – Instrumentów Muzycznych, gdzie wśród ponad 2,5 tys. eksponatów obejrzymy zarówno prymitywne piszczałki, pianole, bogatą kolekcję skrzypiec, jak również katarynki, pozytywki oraz statuetkę Oscara Jana Kaczmarka; Muzeum Literackie Henryka Sienkiewicza z pokaźną kolekcją poświęconą życiu i twórczości pisarza oraz bijące rekordy popularności Rogalowe Muzeum Poznania, w którym na własne oczy można zobaczyć jak przyrządza się poznański przysmak. W śródrynkowej zabudowie znajdują się kolejne muzea – Wielkopolskie Muzeum Wojskowe z bogatą kolekcją broni, mundurów i odznaczeń, Muzeum Powstania Wielkopolskiego przedstawiające zwycięską drogę do niepodległości naszego regionu oraz Galerię Miejską Arsenał prezentującą sztukę współczesną w systemie wystaw czasowych. W ramach tej ostatniej działa także Fotoplastykon, w którym można zobaczyć zdjęcia Poznania sprzed lat. Ponad Rynkiem, na szczycie Wzgórza Przemysła wznoszą się mury odbudowanego w ostatnich latach Zamku Królewskiego. Z jego wieży można podziwiać widoki miasta, a we wnętrzach kolekcję Muzeum Sztuk Użytkowych z jajem, które przez lata było przypisywane słynnemu warsztatowi Faberge oraz serwisem łabędzim Augusta III Mocnego. Naprzeciw zamku znajduje się klasztor i kościół Franciszkanów słynący z przepięknej snycerki oraz cudownego obrazu Matki Boskiej, w cudy wielmożnej Pani Poznania. Z kolei w klasztornych podziemiach niemała gratka dla miłośników makiet – dwie misternie wykonane makiety przedstawiające gród z X wieku oraz XVI-wieczny Poznań. Udając się w kierunku południowym od płyty Rynku na końcu ulicy Świętosławskiej znajduje się bodaj najpiękniejszy barokowy kościół w Polsce – poznańska fara znana nie tylko z zapierającego dech w piersiach bogactwa dekoracji, ale także słynnych organów mistrza Ladegasta. Latem można posłuchać ich codziennie w trakcie darmowych koncertów (od września do czerwca tylko w soboty). Kościół został wybudowany w XVII w. dla jezuitów, którzy oprócz wspaniałej świątyni wznieśli także kompleks budynków o charakterze mieszkalno-edukacyjno-użytkowym. Znakomita ich większość służy dziś jako Urząd Miasta, a w dawnej szkole jezuickiej swoją siedzibę nadal ma szkoła – baletowa. Po przeciwległej stronie Rynku już od średniowiecza osiedlali się Żydzi. Ich dzielnicę, choć niedużą powierzchniowo, liczebnie zamieszkiwało do 25% populacji miejskiej. Kwartał ten ograniczony był ulicami: Szewską, Stawną i Wroniecką, zaś centrum wyznaczało skrzyżowanie ulic Żydowskiej z Dominikańską, przy którym znajdowały się najstarsze synagogi, biblioteka czy Dom Starców. Dziś z dawnego bogactwa nie zostało wiele – z licznych synagog przetrwała tylko najmłodsza, przerobiona w trakcie II Wojny Światowej przez okupanta na basen. Niegdysiejsze urzędy zostały przebudowane na mieszkania, a na parterach kamieniczek posadowiły się liczne kawiarnie i puby. Tylko Dom Gminy znowu pełni dawną funkcję.

Poznań Stare Miasto w Poznaniu w dniu 25 listopada 2019r. - do zarzutów został dołączony dowód uiszczenia opłaty sądowej w kwocie 1650 zł. - odpis zarzutów z załącznikami Sąd doręczył pełnomocnikowi powoda, zobowiązując do odniesienia się na piśmie w terminie 7 dni do stanowiska pozwanego zawartego w The server encountered an internal error or misconfiguration and was unable to complete your request. Please contact the server administrator at admin@ to inform them of the time this error occurred, and the actions you performed just before this error. More information about this error may be available in the server error log. .

06gejx8phi.pages.dev/212

06gejx8phi.pages.dev/628

06gejx8phi.pages.dev/867

06gejx8phi.pages.dev/834

06gejx8phi.pages.dev/780

06gejx8phi.pages.dev/687

06gejx8phi.pages.dev/569

06gejx8phi.pages.dev/256

06gejx8phi.pages.dev/648

06gejx8phi.pages.dev/558

06gejx8phi.pages.dev/548

06gejx8phi.pages.dev/669

06gejx8phi.pages.dev/111

06gejx8phi.pages.dev/333

06gejx8phi.pages.dev/718

stare miasto w poznaniu