♟️ Co Powiedzieć Mamie Żeby Wyjść Z Domu

To, jak zwracać się do teściowej, jest tematem wiecznie żywym. Mówić do teściowej Mamo, per Pani a może bezosobowo? Przychodzi ten jakże przełomowy ;-) moment naszego życia, gdy łączymy się w pary i poznajemy rodziców naszego partnera i nie wiemy jak mówić do swoich teściów! ;-) Po zazębieniu się naszej relacji z partnerem bywa tak, że decydujemy się nasz związek scementować ślubem albo jakoś sformalizować i nasi potencjalni teściowie już nie są potencjalnymi! Stają się rzeczywistymi! Ha, i część z nas zastanawia się wtedy jak daną sytuację ograć. To znaczy jak powinni się zwracać do teściowej i teścia, którzy nie do końca są już im obcy. Są częścią rodziny, wobec tego fajnie by było wiedzieć, czy mówimy do mamy naszego partnera po imieniu, czy zwracamy się bezosobowo, a może per Mamo, Tato? A może per Pani, Pan? Nie zawsze jest to sytuacja łatwa i spędza wielu sen z powiek. Monika* i Paulina* w krótkim odstępie czasu napisały do mnie maile, w których miały niemalże bliźniaczy problem. Przytoczę fragment wiadomości Pauliny, która nie za bardzo wie, jak powinna zwracać się do swojej Teściowej: „[…] Jesteśmy małżeństwem od roku. Przed ceremonią ślubną zwracałam się do mojej przyszłej teściowej bezosobowo. Starałam się, aby brzmiało to grzecznie, jednocześnie wiedziałam, że dość nieswojo czuję się zwracając się tak do mamy mojego Męża. To były zwroty jak do kobiety z okienka PKP, pozbawione jakiegokolwiek ładunku emocjonalnego. Nasze stosunki były poprawne. Bez jakiejś nadmiernej wylewności, ale też nie zdarzały nam się nigdy sprzeczki. Łudziłam się, że po ślubie teściowie wyjdą z inicjatywą i powiedzą, abym mówiła do nich albo po imieniu albo per mamo i tato, jednak nic takiego się nie stało. Podczas rozmowy z moim mężem zaproponował mi on, abym sama po prostu zaczęła mówić do jego mamy per mamo. Podczas jednego z niedzielnych obiadów kiedy nalewałam wszystkim rosół, postanowiłam przełamać lody i powiedziałam do mamy mojego małżonka: „Mamo, wystarczy czy jeszcze jedną chochlę nalać?” Na co ona powiedziała stanowczo i wyraźnie: „Przepraszam, a od kiedy to ja jestem Twoją mamą?” Madzia, uwierz mi, że w tamtym momencie tak, jak stałam z tą chochlą w łapie, tak ugięły się pode mną nogi i nie wiedziałam, co mam z siebie wydukać. Mój mąż z teściem nie zwrócili w ogóle na to uwagi, bo komentowali mecz piłki nożnej, a ja wtedy zapadłam się pod ziemię. W końcu powiedziałam, że się przejęzyczyłam i dalej nie komentowałam sytuacji. Czy ja zrobiłam coś źle?! A może mam do niej mówić per pani? Niech mi ktoś powie, jak to ugryźć, po od tamtej pory cała się trzęsę na myśl o kolejnej wizycie. A kiedy pojawią się dzieci, to jak to miałoby niby wyglądać? […] „ Zagotowałam się po tym mailu! Przedstawię zatem moje zdanie i nie wiem, czy pokryje się ono w całości z zasadami savoir vivre’u, ale zrobiłam mały research, aby mieć solidną podstawę i nie pieprzyć głupot. Nie chcę rzucać argumentami z kapelusza. Otóż moim skromnym zdaniem, które potwierdzają reguły savoir vivre’u, to nikt inny jak właśnie starszy od nas powinien pierwszy zagaić na temat tytułowania się! Błąd popełniła Paulina, która założyła, że ma do czynienia z kobietą, która zna zasady, którymi świat się kieruje. To jej teściowa powinna mieć odrobinę ogłady i zaproponować swojej synowej jakieś rozwiązanie. Skoro jej syn jest już rok po ślubie, to wypadałoby się ogarnąć, kolokwialnie to ujmując i zaproponować cokolwiek. CO-KOL-WIEK. A do wyboru jest kilka rozwiązań: 1. per MAMO. Ciepło i przyjaźnie. Jeśli relacja teściowa-synowa jest bardzo życzliwa i żadna ze stron nie ma nic przeciwko, to uważam to za świetne rozwiązanie! To mama naszego partnera powinna wyjść z taką propozycją, jeśli ma na to ochotę. Pamiętam, że tak właśnie zwracała się moja Mama do swojej teściowej, czyli mamy mojego taty. To moja babcia takie rozwiązanie zaproponowała mojej Mamie, na co moja Mama chętnie przystała. Co więcej, moja Mama często mówiła do swojej teściowej nawet per mamusiu! „Mamusiu, czy podałabyś mi cukier?” Mega ciepłe i chyba rzadkie rozwiązanie. 2. per MAMO, ale odrobinę inaczej. I tutaj posłużę się poprzednim zdaniem i na nim spróbuję to zobrazować. „Czy podałaby mi Mama cukier?” Dla mnie to trochę dziwny zwrot, ale jeśli dobrze pamiętam, to tak właśnie mówił mój tata do swoich teściów i nawet tak mówił do swoich rodziców. Tak też mówi nawet mój mąż do swoich rodziców. Ja nigdy tego nie praktykowałam i do swoich rodziców mówiłam po prostu: „Mamo, podałabyś mi cukier?”. Od kiedy pamiętam bardzo bezpośrednio zwracaliśmy się z rodzeństwem do naszych rodziców. Z tego co wiem, to Teściowie mojego taty, czyli moi dziadkowie, sami zaproponowali zwrot per mamo i per tato. I słusznie, że chłopina się musiał się zastanawiać, jak mówić do swoich teściów, tylko podano mu to jak kawa na ławę i nie miał z tym problemu. 3. per PANI Kurde. Wiem, że mnóstwo jest takich przypadków. Niektórzy po prostu nie czują się na siłach mówić do teściów per mamo i tato. Uważają, że mamę i tatę mają tylko jednych i koniec kropka. Szanuję. Taki zwrot trochę zwiększa dystans i może odrobinę dezorientować dzieciaki, ale co kto lubi, że tak powiem. W sumie per pani też jest spoko. Jak już wspomniałam wcześniej – to teściowie musieliby wyjść z taką inicjatywą, aby nie było per Pani, jeśli mają na to ochotę. „Czy podałaby mi pani cukier?” Można i tak. Trochę tylko niezręcznie, ale jak wspomniałam, każdy wybiera co dla niego najlepsze. 4. per TEŚCIOWO I tutaj słyszałam o wielu wariacjach, tego zwrotu. „Czy Teściowa podałaby mi cukier? „Teściowo, czy podałabyś mi cukier?” „Czy teściowa poda mi cukier?” [czy mi nie poda? Oto jest pytanie. :D Dla mnie słowo „teściowa” jest jakieś takie oschłe i staram się go unikać w rozmowach, ale doskonale rozumiem, że ja mogę być „insza”. Wszyscy musimy jakoś manewrować z tymi zwrotami, jeśli nic innego nie zostało nam zaproponowane, albo jeśli nie za bardzo nam po drodze z pewnymi propozycjami, bo i tak bywa. 5. bezosobowo Znam wiele osób, które tak właśnie zwracają się do swoich teściów. O ile wszystkim to odpowiada, to spoko. W rezultacie bywa to męczące, wiem to po sobie. „Czy mogłabym prosić o cukier?” – przejdzie jakoś :-) Ta forma ma potencjał ewoluować, gdy pojawiają się dzieci! ;-) I może to brzmieć: „Synku, babcia poda Ci cukier.” Babcia poda, czy nie poda? :D 6. po imieniu! Mój mąż jest z moimi rodzicami po imieniu. Zaproponowali mu to już chyba na pierwszym spotkaniu. Zresztą, moi rodzice to mega luzackie istoty i zdziwiłabym się, żeby kazali mówić sobie per Mamo czy per Tato jeśli dzieli ich i mojego M. dekada :D Ja bym miała wtedy niezły ubaw. Myślę, że nawet gdyby byli starsi sporo od mojego Męża nadal zasugerowali by mu zwracanie się do nich po imieniu. „Magda, podasz mi ten cukier ?” [czy solą w oko dostanę?] :D Mega naturalne. Takie fajne, kurde no :-) Życzyłabym takiego zwrotu wielu z nas. Co więcej! Mój dziadek nawet zaproponował mojemu Mężowi zwracanie się do niego po imieniu. Tutaj mój M. ma chyba mały problem i się jeszcze nie przełamał, ale to raczej kwestia czasu, myślę ;-) Konkludując już. Teściowa Pauliny lepiej by się ogarnęła, nie będę owijać w bawełnę. A jeszcze lepiej, aby na ten temat mógł porozmawiać ze swoją mamą mąż Pauliny. To zachowanie było wybitnie oschłe, moim daniem nawet bezczelne. Może jest druga strona medalu, o jakiej nie wiemy? Uważam, że ten przytyk to było zachowanie poniżej pasa i sugeruje mi jakiś poważny problem. Może czas dojrzeć do tego, że Syn wybrał sobie za żonę właśnie jej Synową? Planują zapewne dzieci i miło by było, jakby się określiła, czy chce być Panią, Mamą czy może wybiera opcję numer 5, bo nie zanosi się na pytanie do publiczności ani telefon do przyjaciela… Na miejscu Pauliny zaczęłabym tytułować ją jeszcze inaczej i jakże celnie i prawdziwie, po nazwisku, bo czemu nie! :D „Pani Kowalska, podałaby mi pani cukier?” :D ;-) Jeśli udało się Wam zobaczyć dzisiejszy post, zostawcie po sobie ślad na Facebooku czy w komentarzu ❤ Możecie też go podać dalej. Dziękuję!

Enigmaaticaal. najpierw powinnaś z nią szczerze porozmawiać spróbować wyjaśnić twoje i jej zachowanie. jeśli to nie poskutkuje to powiedz jej że jak tak dalej będzie to wyprowadzisz się do taty i że mówisz serio. a jak ona ci powie wykluczone to wyjdziesz wtedy gdy jej nie będzie . a jak tata spyta sie czy mama ci pozwoliła to

Karolina, mama 12-letniego Kuby Wiem, że dając radę o nieprzyjmowaniu rad przeczę sama sobie, ale mam na myśli te wszystkie toksyczne, oceniające relacje, z których pewnie nie każdy potrafi się uwolnić. Rzecz w tym, że gdy zostajemy rodzicami, to wkoło pojawia się grono ekspertów, którzy narzucają swoje mądrości jako jedyne słuszne. Rodzice, ufajcie swojej intuicji. Macie pomysł na wychowanie swojego dziecka, to kierujcie się nim. W waszych rękach jest dobro dziecka, moc kształtowania młodego człowieka. A że młody człowiek jest też niezależny, to nie przejmujcie się zbytnio, jeśli wasz plan w stu procentach się nie powiedzie. Dominika, mama 7-letniej Zofii i 4-letniej Marianny Szkoda osiwieć już przy pierwszym dziecku. A żeby nie osiwieć przedwcześnie, radzę pamiętać, że “nic mu się nie stanie”. I to zdanie powtarzaj sobie, kochana mamo, tak często, gdy tylko twoje dziecko zechce wejść trochę wyżej niż zwykle, zje trochę za dużo słodyczy, kichnie, raz (albo dziesięć razy) na obiad zje parówkę. Nie chodzi mi o to, żeby pozwalać dzieciom na wszystko, nie dbać o ich bezpieczeństwo, zdrowie, ale chodzi o to, żeby sobie wybaczać. Jesteś młodą mamą, nie wszystko musisz mieć ogarnięte na tip-top. Dzieci się przeziębiają - nie obwiniaj się. Dzieci się przewracają - inaczej się nie nauczą. Dzieci lubią parówki - potwierdzone doświadczeniem milionów matek. Dojście do takiego stanu zen trwa. Ja jeszcze nie osiągnęłam go w pełni. To chyba jedyny sposób, żeby nie zwariować. fot. Shutterstock Marysia, mama 10-letniego Kostka i 2-letniej Jadzi Nigdy nie zapomnę, jak przy pierwszym dziecku całą moją pewność siebie, przekonanie o tym, że sobie radzę, że się sprawdzam jako mama, pokonywało wybrzydzanie syna przy jedzeniu. Gdy Kostek miał jakieś cztery lata, przestał jeść cokolwiek. Przepraszam, na jego liście było kilka żelaznych pozycji, do których ograniczał się jadłospis. Nie będę nawet mówić, co to było. Ja chodziłam załamana. Jak widziałam dzieci koleżanek przy obiedzie, to zżerała mnie zazdrość. A moje dziecko w tym czasie zżerało suchy makaron. Z perspektywy czasu widzę, że dużo niepotrzebnych nerwów kosztowało mnie zamartwianie się o to, czy moje dziecko przyjmuje odpowiednio dużo witamin. W przedszkolu Kostek wybrzydzał nieco mniej. Na początku nie mogłam przeżyć, że w domu odrzuca zdrowe, pożywne jedzenie, a w przedszkolu się nie skarży, nie marudzi, nie odpycha talerza. Moje ego cierpiało. Po kilku miesiącach po prostu się poddałam. Zrozumiałam, że to pewien etap, który na pewno przejdzie. Przeszedł. Niestety nie tak szybko jakbym tego oczekiwała. Dziś Kostek ma 10 lat, a wspólne obiady są znacznie przyjemniejsze. Jego siostra ma dopiero dwa lata. Póki co je przyzwoicie, a jeśli to się kiedyś zmieni, to wiem, że będę spokojniejsza, nie będę naciskała, wywierała presji - ostatecznie Kostek wyrósł na zdrowego i szczęśliwego chłopca. Jagoda, mama 14-letniej Julii i 5-letniej Amelii Zdecydowanie za późno zgodziłam się ze stwierdzeniem “brudne dziecko to szczęśliwe dziecko”. Pierwszą córkę urodziłam, gdy miałam 23 lata. Nie spaliśmy wtedy na pieniądzach, większość ubranek, które miała Julka była pożyczona lub odziedziczona, a ja kupowałam tylko te, które naprawdę mi się podobały. Potem panikowałam, gdy Julka się brudziła, nie wpuszczałam jej na brudną zjeżdżalnię, nie pozwalałam siadać w piachu, gdy miała na sobie najlepszą sukienkę. Teraz strasznie mnie to śmieszy. Wtedy wręcz odwrotnie. Gdybym mogła odwiedzić siebie z przeszłości, to bym puknęła tę dawną mnie w czoło. Myślę, że moja paranoja odebrała córce wiele fajnych przygód. Amelia nie ma ze mną aż tak ciężkiego życia. Dziewięć lat macierzyństwa, które poprzedziło jej narodziny, nauczyło mnie, żeby nie przejmować się głupotami, bo co zrobimy, gdy pojawią się naprawdę duże kłopoty? Marta, mama 9-letniego Stefana i 4-letnich Józka i Henryka Na początku byłam bardzo nadgorliwa. Czytałam każdy bestseller o wychowywaniu dzieci, po nocach studiowałam, kim i czym jest Montessori, integracja sensoryczna, znałam każdą książkę, którą musi przeczytać dziecko przed ukończeniem trzeciego roku życia. Byłam tak nastawiona na rozwój, że bałam się, że przegapię jakąś nowinkę, od której będzie zależało całe dalsze życie mojego dziecka. Przy bliźniakach, młodszych od Stefka o pięć lat, jestem po prostu szczęśliwa, gdy dzieci są zajęte. Stefan długo bawił się tylko drewnianymi lub materiałowymi zabawkami, od grającego plastiku trzymałam go z daleka. Bliźniaki mają i plastik, i świeci, i wyje i robią ze starszym bratem wiele innych zakazanych dawniej rzeczy, np. oglądają bajki, których mały Stefan na pewno by nie poznał. Posiadanie starszego rodzeństwa zdecydowanie wpływa na młodsze dzieci. Pewnych zakazów po prostu nie da się wtedy egzekwować, szkoda energii. I choć dziś, gdy mam trzech synów, mam tej energii więcej i spokoju też mam więcej, niż gdy Stefan był jedynakiem. Dlatego moja rada dla młodych mam jest taka: odpuszczajcie sobie. Natalia, mama 6-letniego Romana Ja żałuję, że nie pozwalałam sobie pomagać. Myślałam, że wszystko wiem najlepiej, a całą wiedzę czerpałam przecież z internetu. Za bardzo odgradzałam się od ludzi, którzy byli gotowi mnie wyręczyć w opiece nad synkiem. Wydawało mi się, że każdą chwilę muszę spędzać z bobasem. Nie potrafiłam odciąć pępowiny. Straciłam przez to sporo zdrowia, nie regenerowałam się. Straciłam też sporo fajnych znajomości, bo odrzucałam każdą propozycję spotkania, która wykluczała wyjście z Romkiem. Myślę, że mój związek z tatą Romka też przez to ucierpiał. I to są żale, które pozostają na długo. Całą siebie oddałam dziecku i zapomniałam, że istnieje świat poza nim i mną. Moja przyjaciółka urodziła półtora roku temu. Podziwiam to, że od początku potrafiła wyjść z domu na kilka godzin i nie mieć wyrzutów sumienia. Dopiero niedawno dostrzegłam, że też tak mogłam. Myślę, że przy drugim dziecku pozwolę sobie na więcej. Pozwolę sobie na to, żeby zadbać o siebie, męża, przyjaciół.

Kolory w Domu (5911) Kuchnia (2369) Kupno Domu lub Mieszkania (1372) Majsterkowanie (1475) Materiały Budowlane (580) Co powiedzieć mamie, żeby mnie puściła ?!

co powiedzieć mamie żeby wyjść z domu